در این کتاب تجربه فردی جای خود را به افق میان‌ذهنی می‌دهد. آنچه حقیقت می‌نامیم، نه جوهری فراتاریخی، بلکه محصول برخورد و هم‌نشینی ذهن‌ها در بستر زبان، فرهنگ و نهادهای اجتماعی است. آزادی، عدالت، دین، ایدئولوژی و توسعه در این چشم‌انداز نه مفاهیمی ثابت، بلکه سازه‌هایی زنده و تاریخی‌اند که همواره در تنش میان زیست‌بدن، قدرت و روایت بازتعریف می‌شوند. متن با اتکا بر علوم اعصاب معاصر و فلسفه تحلیلی و انتقادی، این مفاهیم را از نو می‌سنجد و نشان می‌دهد که حقیقت، همچون واقعیت، نه داده‌ای خام بلکه فرآیندی است برآمده از هم‌تنیدگی ذهن‌ها و ساختارهای جمعی.